Tellus Tales

C’era una volta una vecchia coppia che pregava per avere un bambino. Alla fine, il loro desiderio fu esaudito. Tuttavia, il bambino nacque alto solo un pollice e non è mai cresciuto più di tanto. Così sua madre e suo padre lo chiamarono amorevolmente “Issun-Bōshi”, il ragazzo da un pollice.

Fadó fadó bhí sean-chúpla a raibh ag ghuí agus ag ghuí lá i ndiadh lae i gcóir pháiste dó féin. Faoi deireadh, freagraíodh a phaidreacha. Áfach, nuair a rugadh a pháiste, ní raibh sé ach orlach amháin ar airde, agus níor fhás sé ríomh. Mar sin, thug a mháthair agus a athair ainm dó go grámhar, an ainm “Issun-Bōshi”, an Buachaill Orlach Amáin ar Airde.

Crescendo, il ragazzo sognava di diventare un grande guerriero.

Agus é ag fás aníos, bhí brionglóidí ag an buachaill faoin a bheith ina laoch iontach.

Ogni volta che i bambini del villaggio in riva al mare vedevano Issun-Bōshi, chiedevano:

Gach uair a chonaic na pháistí san bhaile beag cois-farraige Issun-Bōshi, chuir siad ceist air:

“Piccolo ragazzo. Cosa sai fare?”

“Buachaill beag, buachaill beag, cad is féidir leat déánamh?”

“So combattere!” era la risposta di Issun-Bōshi - alla quale i bambini ridevano.

“Is féidir liom troid!” a déarfaidh Issun-Bōshi – agus le sin thosódh na pháistí ag gáire.

Issun-Bōshi, tuttavia, non si è mai scoraggiato e si allenava ogni giorno.

Níor chuir an gáire isteach ar Issun-Bōshi, agus coimeád sé ar aghaidh ag traenáil gach aon lá.

Un giorno una ragazza del villaggio fu rapita da un orco e portata nella sua casa sull’isola. La gente del villaggio temeva l’orco e non osava inseguire la ragazza. Pollicino, tuttavia, chiese a sua madre una ciotola, una bacchetta e un ago. Usando la ciotola come una barca e la bacchetta come una pagaia, si diresse verso l’isola. In una grotta buia, Pollicino trovò la ragazza in una gabbia, sorvegliata dal gigantesco orco rosso. Il ragazzo si avvicinò all’orco e disse: “Orco! Ti sfido a combattere! Se vinco, dovrai aprire questa gabbia! ”.

Lá amháin bhí cailín ón baile beag fuadaithe ag ollphéist agus d’iompar an ollphéist í chuigh teach an ollphéist a bhí ar oileán. Bhí eagla ar na daoine sa bhaile beag faoin ollphéist, agus níor dhéan siad iarracht ar bith dul i ndiadh an chailín. Áfach lorg Issun-Bōshi babhla, cipín itheacháin, agus snáthaid ón a mháthair. Ag úsáid an babhla mar bád, agus an cipín itheacháin mar maide rámha, chuaigh sé chuigh an oileán. In uaimh dubh-dorcha, tháinig Issun-Bōshi ar an chailín beag i gcás, agus an ollphéist ollmhór dearg ag seasamh garda. Chuaigh an buachaill suas chuigh an ollphéist agus dúirt sé “Ollphéist! Tugaim dúshlán duit troid liom! Má buaim, caithfidh tú an chás a oscailt!”.

Ma l’orco si limitò a ridere e disse: “Piccolo ragazzo. Che puoi fare?”

Ach thosaigh an ollphéist ag gáire, dúirt sé “Buachaill beag, buachaill beag. Cad is féidir leat déánamh?”

Poi prese il bambino e lo inghiottì intero. Il ragazzo, tuttavia, non si scoraggiò.

Phioc an ollphéist an buachaill suas ansin, agus shlog sé é ina iomlán. Áfach, ní raibh an buachaill buartha.

All’interno dello stomaco dell’orco, usò l’ago che sua madre gli aveva dato come una spada e ferì l’orco. Ciò ha causato così tanto dolore all’orco che sputò il ragazzo. Arrabbiato, l’orco cercò di schiacciare il ragazzo con la mano, ma all’ultimo momento Issun-Bōshi alzò la spada e l’orco si ferì ulteriormente. Mentre l’orco soffriva per il dolore, Issun-Bōshi corse su per la mano dell’orco. Corse oltre il gomito dell’orco, oltre la spalla, oltre le zanne aguzze e sul naso dell’orco. In un colpo solo tagliò entrambi gli occhi rossi dell’orco, accecandolo. L’orco, temendo ora il ragazzo, corse fuori dalla caverna.

Istigh i bholg an ollphéist, d’úsáid sé an snáthaid a thug a mháthair dó ar nós claíomh, agus ghearr sé bolg an ollphéist. Bhí an ollphéist i bpian ollmhór, thosaigh sé ag casacht agus amach a tháinig an bhuachaill beag. Ar buile, iarraidh an ollphéist an bhuachaill a bhascadh chun báis lena lámh, ach ag an soicind deireanach d’ardaigh Issun-Bōshi a chlaíomh agus sáigh an ollphéist é féin in ionad an bhuachaill a bhascadh. Nuair a thit an ollphéist siar i bpian, rith an buachaill beag suas lámh dearg na hollphéiste. Rith sé thar a uillinn, thar a gualainn, thar na starrfhiacail géar a bhí aige agus suas chuigh srón na hollphéiste. In aon iarraidh amháin, luasc sé an claíomh beag síos agus ghearr sé gránú ollmhór i súil dearg mór na hollphéiste – bhí an buachaill taréis é a dalltú. Rith an ollphéist go ciotach as an uaimh, as an eagla a bhí ar faoin buachaillín.

Vittorioso, Issun-Bōshi si avvicinò alla gabbia della ragazza, ma per quanto provò, non riuscì ad aprirla.

Agus é mar an buaiteoir, chuaigh Issun-Bōshi suas chuigh an gcás ina raibh an chailín, ach níorbh sé ábailte é a oscailt pé rud a dhéán se.

“Oh!” disse la ragazza, indicando un mazzuolo colorato che l’orco aveva stupidamente lasciato cadere. “Prova questo!”

“Ó!”, a dúirt an chailín, ag síneadh lámh chuigh mailléád ildaite a raibh an ollphéist taréis a ligeadh ar an talamh go ciotach, “Bain triail as sin!”

“Che cos’è?” chiese il ragazzo.

“Cad é?”, a cheistigh an buachaill.

“È un maglio magico che può esaudire i desideri.”

“Is mailléad draíochta é, a bhfuil ábailte do ghuí a freagrú!”

“Come lo uso?”

“Conas a úsáidim é?”

“Se riesci a sbatterlo a terra, il tuo desiderio verrà fuori!”

“Buail an talamh leis, tiocfaidh do ghuí amach!”

Così il ragazzo di un pollice, usando tutte le sue forze, ha sollevato la mazza sopra la sua testa e ha detto: “Vorrei avere qualcosa per aprire questa gabbia”.

Mar sin, lena láidreacht ar fad, d’ardaigh an buachaill orlach amháin ar airde an mailléád thar cheann dó, agus dúirt sé “Ghuím go bheidh rud agam chun an chás seo a oscailt!”

Non appena la mazza colpì il suolo, Issun-Bōshi iniziò a crescere di dimensioni. Ben presto era alto un piede, poi due, poi tre…alla fine raggiunse i sei piedi.

An soicind a bhuail an mailléad an talamh, thosaigh Issun-Bōshi ag méadú agus ag méadú. I nóiméád, bhí sé troigh amháin ar airde, ansin dhá throigh, trí…Ar deireadh bhí sé taréis ardú chuigh sé troigh ar airde.

Issun-Bōshi, non più il ragazzo da un pollice, aprì la gabbia con facilità. Lui e la ragazza tornarono al villaggio dove fu celebrato per aver sconfitto l’orco. Il maglio magico portò una grande fortuna al ragazzo e lui e la sua famiglia vissero felici e contenti.

D’oscail Issun-Bōshi an cás go réidh – níorbh sé an buachaill orlach amháin ar airde a thuilleadh. Chuaigh sé agus an chailín ar ais chuigh an baile beag, agus bhí féásta ollmhór acu i gcóir an bhuachaill a raibh ábailte bua in aghaidh an ollphéist. Thug an mailléád draíochta saibhreas ollmhór chuigh an bhuachaill, agus bhí saol sona sásta aige agus ag a chlann ón lá sin amach.

Tradotto in italiano da William Sinatra.

Tá an scéal bunaithe ar “Issun-Bōshi”, Síscéal Béaloideas Seapánach ón 12ú hAois.

(questa storia è basata su “Issun-Bōshi”, una fiaba giapponese del XII secolo)